Vy

Det gamle Noreg gjekk i knas.
Ein saman gjekk som var ein gras,
og jaga vekk vart blomen skjøn.
I begge kjønn var ein for grøn.

Der var ein åker. Kornet fekk
å vakse før det vart tatt vekk.
I det var strået vårt robust.
Som innhausta vart Noreg knust.

Og Herren gjorde korn til brød.
Som føde fekk det kornet glød.
Det korn av Noreg vart til mat
for englane, og deira prat.

Men spire lat Gud tenkje på,
Vår Herre, som jo har å rå.
Til side sett vart såkorn sterkt,
av strået og av slåtten merkt.

No vert det vinter. Det vert vår.
Det graset som på plenar rår
nytt liv vil få ved sine frø.
Det graset vil til våren tø.

Men såkornet gjer Herren spent.
I Himmelen er hugen tent,
og vakkert vert det nok ein gong.
Og denne gong med jubelsong.

Lat blomen aktast, blomen gje,
som hoftene lyt ville kne.
Det korn som kjem vil være vis
som hoftene er ved sin pris.

Vaccinius ™ · Vy

.·: † :·.